Protestantse Kerk Den Haag

Week 10 Week 10 Over de familie Tamrazyan: hoe zit het nou precies? Armenië niet veilig De overheid zegt dat de situatie in Armenië veilig is. Maar de veiligheidssituatie is op zijn minst onduidelijk en Armenië is zeker niet voor iedereen een veilig land. Wat betreft de familie Tamrazyan is door recent onderzoek duidelijk geworden dat voor deze familie een eventuele terugkeer naar Armenië levensgevaarlijk is. Overheid oorzaak van lange procedure De familie Tamrazyan woont al bijna 9 jaar in Nederland. In al die tijd heeft ze slechts één asielprocedure doorlopen, waarin de rechter twee keer ten gunste van de familie oordeelde en het de staat was die steeds in beroep ging. Vervolgens had de staat bijna twee jaar nodig om nee te zeggen op de aanvraag voor het kinderpardon. Meewerkcriterium Om voor het kinderpardon in aanmerking te komen, moet je 5 jaar in Nederland wonen. De Tamrazyans kwamen niet in aanmerking voor het kinderpardon, omdat de familie niet voldeed aan het meewerkcriterium. Ze had niet aan haar eigen uitzetting meegewerkt. Dus: in een periode waarin de rechter de overheid tot twee maal toe verbood om tot uitzetting over te gaan, had de familie meer moeten meewerken aan haar eigen uitzetting. Pardon? Schadenota Neurologen, psychologen en pedagogen zijn het er over eens dat het medisch, psychisch en pedagogisch onverantwoord is om kinderen uit te zetten, die hier zo lang in onzekerheid hebben geleefd en hier geworteld zijn. Ze hebben dat opgeschreven in een zgn. 'schadenota'. Door chronische stress zijn deze kinderen al zodanig in hun ontwikkeling beschadigd, dat gedwongen uitzetting naar een ander land onverantwoord en inhumaan is. Onderzoeken bevestigen dus de noodzaak van een goed werkend kinderpardon en tonen aan hoe onrechtvaardig en onmenselijk de gevolgen zijn van inperking van dat kinderpardon. Verruiming kinderpardon Daarom is er zo'n brede maatschappelijke beweging ontstaan die pleit voor verruiming van dat kinderpardon, zodat het meewerkcriterium niet zulke absurde gevolgen heeft als het nu heeft. Kerkasiel Bethel En daarom gaan wij door met het kerkasiel. We vinden het als kerk vanuit ons geloof onaanvaardbaar dat deze familie zou worden uitgezet. En we hebben tijd nodig om met politici verder in gesprek te gaan over deze familie en over de absurde manier waarop dat meewerkcriterium uitwerkt. Wat hier gebeurt is heilig door Marian Geurtsen "‘Wie in de beschutting van de Allerhoogste woont en overnacht in de schaduw van de Ontzagwekkende, zegt tegen de Eeuwige: Mijn toevlucht, mijn vesting, mijn God, op U vertrouw ik.’ zegt psalm 91. Als ik in de Bethelkapel in Den Haag rondkijk, zie ik die toevlucht ineens heel concreet voor me. Een gebed-zonder-eind, die doorlopende kerkdienst die al sinds 26 oktober plaatsvindt in de Bethelkapel in Den Haag. Met elkaar houden duizenden mensen de muren van Gods huis overeind. Zo bieden zij een Armeens gezin een toevluchtsoord dat hen beschermt tegen uitzetting door de Dienst Terugkeer en Vertrek. Zolang de kerkdienst duurt, zullen geen agenten of ambtenaren de kerkruimte betreden, zo is afgesproken in een oude wet. Wie kritisch vraagt of je een kerkdienst wel kunt inzetten voor een politiek doel, wordt uitgenodigd om eens langs te komen en mee te doen. Deze kerkdienst is in alle opzichten allereerst kerkdienst: we zingen en bidden om rechtvaardigheid met de woorden uit de psalmen. We laten God aan het woord komen door de Bijbel te lezen: woorden over hoe God ons vraagt om de arme te ondersteunen, de gevangene te bevrijden, gastvrij te zijn voor de vreemdeling, want in hen komt Christus zelf ons tegemoet. We bidden en zingen tot God, dat mensen elkaar de ruimte mogen gunnen op deze aarde. Dat aan dit uitzichtloze niet-mogen-bestaan een einde komt. We zingen en bidden voor de overheid, voor de asielkinderen die met uitzetting bedreigd worden, voor de politici die hun lot in handen hebben. We delen de hoop die Hayarpi verwoordt in haar gelovige gedichten, zelf bijna psalmen. In de context van het kerkasiel krijgen de vertrouwde woorden een gezicht en worden actueel. Wat begon als een opgave, is zichzelf gaan dragen en geeft nu vleugels aan de strijd voor een ruimer kinderpardon. ‘Wat hier gebeurt is heilig.’ ervaar ik, zoals veel mensen die in de Bethelkapel komen. Ik kan het niet laten om iets mee te nemen als ik er weer ben eind november. Ik krab een stukje kaarsvet los dat van de paaskaars afgedropen is op de lage wand (hoeveel paaskaarsen hebben hier al gebrand sinds 26 oktober?) en stop het in mijn boterhammendoosje in de tas. Thuis vraag ik me af wat ik met dit gekrulde reepje kaarsvet moet. En dan denk ik aan die oude traditie om de was van de paaskaars om te smelten tot medaillons. Al in de middeleeuwen vroegen kerkgangers in Rome of ze een stukje van de paaskaars mee naar huis mochten nemen. Daaruit is de traditie ontstaan om het restant van de paaskaars van het voorgaand jaar om te smelten tot kleine wassen medaillons met een afbeelding van het Lam Gods. De paus wijdde ze in een speciaal ritueel in de week na Pasen. Deze gewijde medaillons waren tot in de twintigste eeuw geschenkjes die de paus uitdeelde. Mensen konden ze thuis ophangen of bij zich dragen. Agnus dei’s worden ze genoemd en ze worden gekoesterd als heilige voorwerpen. Wat je nodig hebt: een paaskaars van vorig jaar. Een vorm om de kaarswas in om te smelten. En héél veel geduld. Ik vraag aan de medewerkers van Stek of ze kaarsresten uit de Bethelkapel voor me willen bewaren. En ik word overstelpt met restanten van kaarsen en gebroken kaarsen. Kleine engeltjes blijken eruit te komen. Engeltjes in verschillende kleuren, want de afbeelding die ooit een paaskaars sierde kleurt erdoorheen. Op de vooravond van Kerst breng ik een mand vol wassen Bethel-engeltjes naar de Bethelkapel. Ze worden gezegend met woorden uit psalm 91. Het zijn geen kaarsjes om op te branden. Je kunt er eigenlijk niets mee. Net zo nutteloos als de doorlopende kerkdienst in de Bethelkapel zelf. We bidden alleen maar. Helpen elkaar herinneren hoe God onze toevlucht wil zijn. In de hoop dat een engel ons zal beschermen als het nodig is. Daarna zijn ze van de familie Tamrazyan om uit te delen aan wie zij willen." Marian Geurtsen smolt resten van in Bethel gebruikte paaskaarsen om tot prachtige engeltjes, die inmiddels tijdens de doorlopende dienst gezegend en uitgedeeld zijn. Bovenstaand verhaal publiceerde zij op haar website. Engeltjes, gemaakt van resten paaskaars Themadienst over Madonna del Mare Nostrum Misschien heb je haar al zien staan in de kapel van buurt-en-kerkhuis Bethel: Madonna del Mare Nostrum/Mantel der liefde. Dit bijzondere schilderij van Hansa (Hans Versteeg), waarvan een reproductie werd aangeboden door de Haagse Gemeenschap van Kerken, maakt veel reacties los. Daarom stond de doorlopende kerkdienst in Bethel op 1 januari twee uur lang in het teken van dit Madonnaschilderij. Lekendominicaan en hoogleraar theologie Erik Borgman deelde zijn gedachten over deze Onze Lieve Vrouwe van de Middellandse Zee en de gevoelens die zij oproept. Tijdens de drukbezochte dienst sprak Borgman onder meer: "De echte vraag is waarom er bij de kinderen van dit gezin niet wordt gezegd, zoals de slingers zeggen die jonge ouders tegenwoordig voor raam hangen bij een geboorte en zij ons als voorbijgangers klaarblijkelijk met hen willen laten zeggen: hoera, een jongen, hoera, een meisje, hoera een mensenkind, een kind van God!" Wil je meer weten over het schilderij? Kom langs in Bethel om het van dichtbij te bewonderen. De hele overdenking van Erik Borgman kun je hier teruglezen. Madonna del Mare Nostrum door Hansa (Hans Versteeg) Update week 10: een brug naar 2019 De tiende week van het kerkasiel in buurt-en-kerkhuis Bethel was een bijzondere week. We sloegen met elkaar een brug van 2018 naar 2019 en namen de familie Tamrazyan met ons mee. Alle goede wensen voor het nieuwe jaar krijgen nieuwe lading in Bethel. Met alle 740 voorgangers en 9050 kerkgangers blijven we bidden voor en hopen op een rechtvaardige en menswaardige oplossing voor Hayarpi en haar gezin en voor alle 400 kinderen die zouden moeten vallen onder het kinderpardon. In Trouw vertelt Hayarpi Tamrazyan waarom terugkeer naar Armenië geen optie is, wat het met haar doet om in grote onzekerheid te zitten en hoe ze vanuit de kerk toch probeert nog iets te doen aan haar studie. Hoewel het parlement met reces is, merken we toch dat de parlementariërs blijven werken. We hebben een paar constructieve contacten. Dat steunt ons in ons goede voornemen om door te gaan in 2019: het gezin Tamrazyan en de kinderen van het kinderpardon hebben recht op een goed, inhoudelijk antwoord van de staatssecretaris. En de schadenota van professor Erik Scherder e.a., over objectief aantoonbare schade bij kinderen die jarenlang in onzekerheid leven, mag niet onder tafel geveegd worden. Derk Stegeman vertelt onder andere daarover in een radio-interview met Zin in Weekend. Ook deze week waren er in de internationale pers weer veel items en publicaties over de doorlopende kerkdienst te vinden, onder meer bij EuroNews, BBC Radio 5 live, het Italiaanse Riforma en het Spaanse El Diario. De kerstvakantie bracht veel kerkgangers die voor het eerst langskwamen - ook mensen uit het buitenland, die hadden gelezen over het kerkasiel en hun bijdrage wilden leveren. Zo was er onder andere een voorganger uit de Verenigde Staten en spraken we kerkgangers uit onder meer Italië en Duitsland. Ook uit heel Nederland kwamen weer mensen naar Den Haag, zoals een groep uit Friesland, die een harmonium meebracht, rond 1900 al gebruikt in Berlijn, om tijdens de dienst te bespelen. Erik Borgman ging voor in Bethel en deelde tijdens de dienst zijn gedachten over het indrukwekkende schilderij Madonna del Mare Nostrum en Eric van den Berg en Janneke Nijboer leidden een getijdendienst. We willen iedereen die in 2018 het kerkasiel in Bethel gesteund heeft heel hartelijk danken. Niemand had kunnen voorspellen dat deze doorlopende kerkdienst zo breed gedragen zou worden en zoveel nationale en internationale aandacht zou krijgen. En het elan om ook in 2019 verder te gaan is gelukkig groot. Dat zoveel predikanten meedoen met het kerkasiel is omdat het vreemdelingenbeleid onrechtvaardig is en tegenstrijdig, volgens Jan de Visser, advocaat en predikant te Middelharnis in een open brief aan de staatssecretaris. De brief is ondertekend door 55 predikanten, pastores en sympathisanten. Wij bidden door en hopen je te ontmoeten in Bethel, Thomas Schwenckestraat 30. Uit Friesland werd een harmonium meegenomen Snel rijk worden door Marinus van den Berg "Wie zich alleen voelt zou ik willen troosten troosten door te luisteren met de vraag: wat doet je alleen voelen wat doet je pijn Wie zich alleen voelt zou ik willen troosten maar hoe weet ik dat je je alleen voelt hoe weet ik als je het niet zegt als je het verborgen houdt "Mag ik naast u komen zitten?" zei ze. Ze stapte op het Beatrixplein in Den Haag op lijn 3 richting Loosduinen. Aan haar wijze van kijken en praten leek ze iemand te zijn die op doktersvoorschrift aan de medicijnen is. Misschien wel anti-depressiva. "Natuurlijk," zei ik en nam mijn tas op mijn schoot. "Ik ga koffie drinken." Ze noemde de straat waar ze al zo'n twintig jaar niet was geweest. "Benieuwd of de straat nog hetzelfde is…?" "Kwajongens hebben er auto’s vernield en die zitten nu in de bajes. Daar moeten ze hard werken om de schade te vergoeden." Dat wist ze van iemand die bij de garage werkte waar die auto's naar toe waren gebracht. "Ze worden dus pittig aangepakt," zei ik. Ze moest lachen om dat pittig. Ze begon over een zoon van 15 die nu stage liep op de tram en trambestuurder wilde worden en vertelde van een vriend met wie ze geen seks had maar die wel een kind van haar wilde. "Als je de pil niet gebruikt kun je toch zwanger worden…" zei ze vragend. Ik zei dat dat zou kunnen. We stopten juist bij de stop Westeinde Ziekenhuis. Ga het daar eens vragen dacht ik maar zei ik niet. "Als je je kind verwaarloost, dan kunnen ze dat kind van je afnemen?" zei ze vragend. "Ik zou er een kind niet aan wagen," zei ik. Nu begon ze over een moeder die haar kind verwaarloosde. Was zij die moeder? Dat kind was nu in een pleeggezin. Ze mocht hem iedere twee weken zien maar niet meer als zij haar verwaarloosde. Sprak ze over vroeger…? We gaan een bocht om en er komt een nieuw thema tevoorschijn. Ze vraagt: "wat is het meest haalbare beroep om snel heel rijk te worden?" Het leek me een vraag voor Maarten van Rossum in De Slimste Mens. Ze gaf zelf het antwoord: bankdirecteur worden of zoals Maxima want die heeft ook veel geld en werkte toch ook bij een bank. Ze herhaalt het wel drie keer. Wie wil er niet rijk worden en hoopt niet op oudejaarsavond de hoofdprijs te winnen? Wie nee zegt heeft wat uit te leggen. Ze gaat koffie drinken in een garage met suiker en een broodje. Ze stapt een paar haltes eerder uit. Ik wens haar een fijne ochtend. In een flits dacht ik als ze eens in een flixbus naar Parijs of Madrid naast me was komen zitten… Hoe vaak had ze me dan dit verhaal verteld en wanneer zou ik gezegd hebben: ik wil graag even wat lezen of dommelen. Een verhaal dat je niet kent is anders dan een verhaal dat je keer op keer hoort. Voor de verteller is het soms steeds weer nieuw maar de luisteraar zegt of denkt: dat weet ik al. Of je het ook echt verstaat is weer wat anders. Er zijn mensen die zich alleen voelen en dat verborgen houden, maar er zijn ook mensen die zomaar vertellen wat hen op het hart ligt aan ieder die maar de indruk wekt dat hij luistert. Soms lijken het fragmenten van een levensverhaal, maar je kunt er geen touw aan vast knopen. Ook zij wenste mij een goede zondag. Maar die vraag: wat is een haalbaar doel om snel rijk te worden bleef me bij. Zat daarin de eenzaamheid: wie weinig te makken heeft, wie geen macht heeft, wie een kind niet kan opvoeden, wie geen relaties kan aanhouden… die zoekt naar een rijkdom die ver weg is. Naar een thuis waar je veilig bent, waar je welkom bent, waar de spiritualiteit van liefde en samen woont. Liefde die vanuit God is, zei de dominee die om 13:00 uur begon aan de volgende dienst in de Bethelkapel waarnaar ik op deze laatste zondag van het jaar op weg was. Een moeder die haar kind verwaarloost is in een armzalige positie. Ik keek naar de Madonna met haar kind in de zaal waar de kerkdiensten doorgaan. Hoe te denken over een overheid die hiergeborenen wegzendt?" Marinus van den Berg, autoriteit op het gebied van rouwverwerking en auteur van verschillende succesvolle boeken, bezocht op 30 december de doorlopende kerkdienst in buurt-en-kerkhuis Bethel. < Week 9 > Week 11
terug